Rozdzial II Wyjasnienia

- Zwariowałaś?!- smok wydarł się na cały dom.

- Ej! Weź się ucisz!- szepnęłam zirytowana- Bo jeszcze całą okolicę postawisz na nogi!- warknęłam, ale młody nie ustępował.

-I dobrze! Przynajmniej…- złapałam pysk stwora i mocno zacisnęłam. Jego wrzaski zamieniły się w niewyraźny bełkot.

- Po raz ostatni mówię, ucisz się!- warknęłam już nie co głośniej- Inaczej, rzucę cię na pastwę ludzi!- zagroziłam. Bestia ucichła, a ja odetchnęłam z ulgą. Jednak nie na długo.

Nagle usłyszałam przeciągłe skrzypnięcie podłogi. Puściłam pysk Sorrowa i jednocześnie z nim, odwróciłam głowę w stronę źródła dźwięku. Na łóżku, ledwo dotykając podłogi zabandażowanymi stopami, siedział brązowooki. Patrzył na mnie i smoka. W jego oczach dostrzegłam cień strachu, ale i zafascynowania.

- Jack…- zaczęłam zbita z tropu gdy zorientowałam się, że wciąż mnie widzi. Ciekawe też, czy mnie pamięta… - Wszystko w porządku?

Chłopak pokiwał głową i spojrzał na swoje zabandażowane dłonie, a potem przyjrzał się stopą. Dałam dyskretny znak dla Sorrowa by usunął się w cień. Powoli ruszyłam w kierunku chłopaka i usiadłam na łóżku obok niego. Niby miałabym powiedzieć mu prawdę? Byłoby dobrze, ale raczej w to nie uwierzy.

- Jak się tu znalazłem? I gdzie jest mój dom?- zasypał mnie pytaniami- I co to za ciuchy?- wskazał na bluzę. Chwilę zastanawiałam się nad odpowiedzią po czym ciężko westchnęłam.

- Znalazłam cię w lesie. Byłeś przygnieciony sporą gałęzią i przysypany śniegiem.- skłamałam- Miałeś odmrożone dłonie i stopy. Posmarowałam je specjalną maścią i zabandażowałam. Gdybym  Cię stamtąd nie zabrała, mógłbyś umrzeć z wychłodzenia- spojrzałam wyczekująco na chłopaka, u którego na słowo, „umrzeć” źrenice gwałtownie się zmniejszyły.

- Dzięki za wszystko- mruknął niewyraźnie- Ale na mnie już pora. Muszę wrócić do domu. Pewnie wszyscy się już martwią co się ze mną stało.

Brunet wstał i podszedł lekko utykając do drzwi.

„Chcesz wracać… Taa, pewnie i tak nic nie przemówi do twojego rozumu”- pomyślałam.

- Tak, chcę, a raczej muszę.- szepnął Jack i nagle spoważniał, tak samo jak ja. W tym samym momencie odwróciliśmy się ku sobie.

- Jak ty to…?- szepnęłam z niedowierzaniem.

- Chciałbym wiedzieć…- odparł zmieszany brunet i pokręcił nerwowo głową- Usłyszałem, że mówiłaś coś do mnie, więc odpowiedziałem. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, że twój głos słyszałem w głowie.

„No proszę, a jednak nadal masz coś z Mroza- westchnęłam- Tylko czemu nic nie pamiętasz…”- pomyślałam, ale tym razem, odpowiednio zabezpieczyłam myśli.

- W porządku- dodałam już na głos- Chcesz to idź. Schodami w dół, naprzeciwko będziesz mieć drzwi.

Wstałam i wyminęłam Jacka, kierując się do własnego pokoju. Sorrow pewnie też tam jest, a będzie mi potrzebny. Zamknęłam za sobą drzwi i stanęłam po środku pomieszczenia. Wiedziałam gdzie może ukrywać się bestia. Pewnie ukrywa się gdzieś między belkami, stanowiącymi poddasze. Kiedyś zapewne był tam sufit, ale z biegiem czasu wszystko uległo zniszczeniu, a teraz stanowiło idealną kryjówkę dla mojego stwora.

- Sorrow!- zawołałam i w tym samym momencie, coś ciężkiego spadło na podłogę. Stworzenie podniosło i spojrzało na mnie swymi zielonymi oczami z czarną szparką.

- Co jest?- spytał, a ja zmierzyłam go wzrokiem.

- Idealna kryjówka, jedyna w całym domu?- wskazałam na sufit.

- A czy to teraz ważne?- odparł znudzony- Lepiej powiedz, co z tym chłopakiem.

- Postanowił wrócić do domu- westchnęłam- Tylko, że jego prawdziwego domu już nie ma od jakiś 300 lat. Tu zaczyna się twoje zadanie- wskazałam na gada- Musisz śledzić Jacka. Byle dyskretnie. Nie pozwól by coś mu się stało. Chwilowo nie mam jak go zatrzymać…

- Nie ma sprawy- młodzik wpadł mi w słowo, szczerząc kły. W dwóch susach skoczył do okna. Stanął na tylnych łapach, złapał w pysk klamkę i przekręcił ją. Okno otworzyło się z cichym skrzypnięciem. Sorrow odwrócił głowę, pokiwał nią i wyskoczył. Westchnęłam ciężko. Coś za szybko się zgodził… Nagle przeszył mnie mroźny powiew wiatru. Podeszłam do okna i zamknęłam je by zimne powietrze nie wdzierało się więcej do pokoju. Choć i tak mało to dawało. Okna z lat 80-tych już dawno przestały być szczelne, a z Age nie mamy możliwości znalezienia innego lokum. Tu i tak miałyśmy szczęście. Opuszczony dom, nie zagarnięty przez bezdomnych… Wiele włożyłyśmy w to by móc tu mieszkać. Nie mamy tu za dużo wygód. W piwnicy znalazłyśmy siekierę. Ułatwiło nam to zdobywanie drewna na opał. Dwa telewizory ukradłyśmy z hurtowni, podobnie dekoder i anteny. Przecież i tak nikt nas nie widzi… Prąd też mamy kradziony. Dziwi mnie, że ludzie jeszcze się nie zorientowali. Mniejsza o to, grunt, że było nam tu dobrze, bo ogólnie dusze takie jak my są bardzo podobne do ludzi. Potrzebowałyśmy jedzenia, odpoczynku… Między nami jest tylko jedna zasadnicza różnica, a mianowicie fakt, że ludzie nas nie widzą. W większości… Jesteśmy jak strażnicy i inne istoty ich pokroju. Dopiero gdy ktoś uwierzy jest w stanie nas zobaczyć. Jednak my jesteśmy zaledwie ich cieniami.

Na tą myśl, ciężko westchnęłam i przeniosłam wzrok na laskę Jacka. Niegdyś symbol jego mocy, teraz tylko zwyczajny kij. Z jakiegoś powodu coś we mnie, kazało mi ją zabrać. Czułam, że będzie jeszcze potrzebna, ale do czego? Do czego może być potrzebny stary kawałek drewna? Nie wiem i póki co, raczej się nie dowiem.

------------------

Od Autorki: Yeah! Udało mi się wyrobić ^o^ Więc piszcie czy wam się podoba i wgl więc proszę o komentarze. 

Mam też nadzieję, że nie popełniłam żadnych błędów. Jeśli jakieś są postaram się je jak najszybciej poprawić. 

Następny rozdział pojawi się... 1 listopada ^^ 

Powiedzcie mi jeszcze co sądzicie o bannerku reklamującym bloga? Jeśli możecie, wklejcie go u siebie. Będę za to ogromnie wdzięczna <3
Chyba o niczym nie zapomniałam... a zresztą xD

Do zobaczenia :3