Rozdział XV Basior

To nie mógł być kolejny gad. One posiadały zupełnie inny rodzaj energii. Trudno mi było to opisać. Były praktycznie tak samo potężne, ale mimo to różnią się między sobą i nie mam tu na myśli ich wyglądu. Sorrow choć ranny przyjął bojową pozycję. Niestety nie byłby się w stanie obronić. Rana na jego łapie utrudniała mu jakikolwiek ruch. I tak już cudem się trzymał.

Wtem owe stworzenie wyłoniło się z lasu i wiedziałam już. To nie była wandera, lecz basior. To ten sam gatunek, ale wandera to samica, a basior to samiec. Bestia wysoka na cztery, a długa z ogonem na dwanaście metrów. Gęsta biała sierść, czerwone, połyskujące ślepia i ostre jak brzytwa, srebrne pazury.

- Nie... - szepnęłam zdenerwowana, starając się nie poruszyć. - Sorrow, powiedz, że możesz chociaż latać. - zwróciłam się do smoka.

- Mogę - odparł pewnie.

- Na serio? - zdziwiłam się.

- Nie, gdyż nie mam sił, ale chciałaś, abym tak powiedział.

- Ty nieogarnięta jaszczurko! To przez twoją krew mamy tego basiora na głowie! - syknęłam, gwałtownie się odwracając. I to był mój błąd. Za nim się obejrzałam, usłyszałam jak bestia zrywa się do biegu. Co prawda dzielił nas spory dystans, ale długie łapy stwora powodowały, że ta odległość gwałtownie malała. Powoli wstałam i przymknęłam oczy. Czułam mrowienie, gdy moje ciało ulegało przemianie. Skóra pokryła się brunatną sierścią. Uszy zmieniły się w wilcze, a moja drobna istotka zaczęła kilkukrotnie zwiększać. Kości odpowiednio przekształcone nadały mojej nowej postaci charakterystyczny wygląd. Mrowienie ustawało. Zawarczałam, otwierając oczy. Basior był tuż przede mną. Zaatakował gwałtownie, kłapiąc kłami w moim kierunku. Odskoczyłam tak szybko jak tylko umiałam, oddalając się jednocześnie od rannego Sorrowa. Szybko przeszłam do kontrataku i z rykiem pognałam w kierunku napastnika. Zamachnęłam się pazurami, tworząc rozległą ranę na boku stworzenia. Moja radość z udanego ataku szybko minęła, gdy dostrzegłam, że rana na ciele basiora zaczęła się zasklepiać, aż w końcu całkowicie zniknęła. Nie wiedziałam czemu mój atak poskutkował jedynie dodatkowym rozzłoszczeniem wilka. Od kiedy to te istoty potrafią tak po prostu się regenerować?! Bestia zawarczała i wnet przystąpiła do kolejnego ataku. Naprawdę zaczynałam się bać. Wykorzystując moje zdezorientowanie, stwór kłapnął kłami w okolicach mojej szyi. Chciał mnie udusić, przegryźć tętnicę i zabić! Odskoczyłam dosłownie w ostatniej chwili, a w odwecie ugryzłam basiora w łapę, mocno rozszarpując jego skórę. Miałam nadzieję, że tym razem osiągnę jakiś efekt. Bestia zawyła. Ciężko dysząc z przerażenia, stanęłam znów na ziemi. Przyznam szczerze, że nie miałam pewności, czy zmiennokształtne duchy są tak do końca niezniszczalne...

Patrzyłam uważnie na zadaną przeze mnie ranę i choć nie zaczęła się od razu zasklepiać to wiedziałam, że w końcu to nastąpi. W tym czasie basior odskoczył w bok. Trzymał swoją lewą łapę w górze. Warczał, uważnie mierząc mnie wzrokiem. Nagle znów zaatakował, lecz tym razem z większą precyzją i szybkością. W rezultacie pozostawił po sobie głęboką ranę na moim brzuchu. Zawyłam, odczuwając potworny ból. Ból, którego nigdy wcześniej nie czułam. Nie miałam żadnego doświadczenia. Prowadził mnie instynkt, ale jak było widać, nie zbyt trafnie. To Ann zawsze była lepsza walce. Dlatego też zastanawiało mnie kto ją tak załatwił...

- Cholera...! - zaklęłam. Z ledwością utrzymywałam się na łapach. Wyplułam krew, która zgromadziła się w moim pysku. Wciąż cicho powarkiwałam, nie chcąc ukazywać swojej słabości, choć strasznie kręciło mi się w głowie. 

Basior zastygł w bojowej pozycji, w pełnej gotowości do ataku. Byłam prawie pewna, że chciałby już zakończyć to starcie. Jego wzrok mi to mówił. Na jakiś niewidzialny znak, ruszyliśmy ku sobie. Pragnęłam, aby to był już koniec. Chciałam, żeby walka się skończyła, lecz z moją wygraną. Marna nadzieja... Nie miałam ochoty na śmierć, która zdawała się już na mnie czyhać. Basior skoczył na mnie, a ja wykorzystując moment złapałam jego prawą łapę i zacisnęłam szczęki tak mocno jak tylko mogłam. Tym razem usłyszałam trzask łamiącej się kości. Mimo poważnego obrażenia, bestia nie próżnowała i zaraz po moim ataku, przejechała lewą łapą po moim pysku. Ten cios mnie dobił. Upadłam na wychłodzoną ziemię i straciłam przytomność.

~*~

- Szlag! - syknąłem, łapiąc się za głowę - Co tu się wyrabia?! - spytałem sam siebie. Nie czułem się najlepiej. W dodatku coś kazało mi odnaleźć Ann. Nie rozumiałem czemu. W ogóle nie wiedziałem co tu się dzieje. Nawet nie wiem gdzie ta dziewczyna mogłaby być. W końcu jej moce pozwalały jej na bardzo dużo. Miałem już tego dość. Wszystko co do tej pory usłyszałem, nie mogło być prawdziwe. To zapewne jakiś sen lub po prostu już byłem martwy. Ludzie nie mogliby mieć żadnych mocy, choć niewątpliwie byłoby to wspaniałe posiadać coś takiego.

Nagle powiał chłodny wiatr. Zupełnie jakby chciał, abym przestał myśleć o tym wszystkim, a skupił się na czymś czego nie ogarniałem. Jednakże ja tego nie potrafiłem. W głębi czułem powiązanie z tym wszystkim. Uniosłem wzrok. Księżyc leniwie wznosił się coraz wyżej. Do pełni jeszcze ponad tydzień. Dodatkowo ściemniało się, a ja byłem w lesie, pośród dzikich zwierząt, z kijem jako ewentualną bronią. Tak, na pewno to coś by dało.

Nagle usłyszałem wycie. I to nie jedno. Dochodziły do mnie odgłosy skomlenia oraz warczenia. W oddali musiały toczyć walkę wilki. Dreszcze przeszły po moich plecach i uważnie się rozejrzałem. Dźwięki, które wydawały zwierzęta, nie dawały mi spokoju. Wtem momentalnie ucichły. Zdziwiłem się, nie rozumiejąc o co chodzi. To nie było normalne. Przynajmniej tak mi się zdawało. Gdy byłem już pewny, że nic mi nie grozi, znów usłyszałem ciche powarkiwania. Jednak teraz były to odgłosy pojedynczej istoty. Ciarki przeszły po moich plecach. Coś się zbliżało i to wyraźnie w moim kierunku. Czułem to. Przyjąłem zawczasu pozycję bojową czekając, aż to coś się pojawi.

Nagle kolejne wycie dobiegło tuż zza moich pleców. Zrobiłem gwałtowny zwrot, ale za sobą nie dojrzałem żadnego wilka. 

Stała za mną osoba, której nie spodziewałbym się w takim miejscu o takiej porze i okolicznościach...

-----------

Od Autorki: Gomenasai! Nie chciałam, aby sprawa z blogiem została aż tak zaniedbana! Po prostu po uszy siedzę w kartkówkach, sprawdzianach itp. Jednak w tym wszystkim jest dobra informacja, ponieważ to już ostatni tydzień, który jest istotny dla moich ocen. Podwyższyłam już chyba wszystko co mogłam i teraz byle do wakacji! :3

Jednak wracając do rozdziału; jak wam się podobał? Krótki, ale tylko tyle mogłam teraz napisać. W ramach rekompensaty z powodu opóźnień mam dla wszystkich czytelników pewien bonus. Otóż stwierdziłam, że 15 i 20 czerwca dodam kolejne dwa rozdziały! Mniej więcej tyle powinno się pojawić od 5 maja, więc teraz dostaniecie je w błyskawicznym tempie! Mam nadzieję, że nie jesteście na mnie źli. Naprawdę nie chciałam, aby tak to wyszło. Nie miałam po prostu wyjścia, bo szkoła jest niestety ponad wszystko ważna. Jednak to już jej ostanie podrygi :3 

P.S. Jeśli ktoś nie rozumie różnicy między basiorem, a wanderą to zapraszam do odwiedzenia zakładki "Słownik" :)

Do następnego! :*